Jak się okazuje broń występowała już w czasach prehistorycznych. Wiadomo, że z czasem była ona coraz bardziej rozwijana, jednak na samym początku bronią był zwykły kamień.
W prehistorii broń nie była tak wymyślna jak w czasach teraźniejszych. Do najczęściej wykorzystywanych należały:
-
Kamień – służył jako narzędzie obronne przed zwierzyną. Człowiek rzucał nimi w swój cel, tak aby zranić i zabić. Człowiek żył w prymitywnych warunkach pracy. Wymusiły one na człowieku wykorzystywanie do obrony tego co dała natura. Nie potrafił organizować sobie pracy. Środowisko całkowicie zdominowało człowieka, bo proces pracy przebiegał w warunkach środowiska naturalnego lub w prymitywnych schronieniach. Człowiek bał się przyrody. Żył nieświadomy jej możliwości. Dlatego broń, którą wykorzystywał do obrony również była prymitywna.
-
Dzida – jest to broń drzewcowa używana przez człowieka do walki na odległość i do starcia na bliższym dystansie. Broń uniwersalna – pomocna w samoobronie jak i przy polowaniu. Rzut dzidą nie był łatwy, szczególnie że ówcześnie nie robiono stuprocentowo symetrycznych dzid. Przed rzutem, człowiek musiał ją dobrze wyważyć w ręku. W przeciwnym razie uderzał w cel bokiem a nie grotem. Człowiek produkował ją sam, łącząc kij z kamieniem. Nie było żadnej organizacji warunków pracy
-
Oszczep – była to broń drzewcowa służąca głównie do rzucania. służył jako narzędzie do samoobrony i do polowań na dzikie zwierzęta. Człowiek tworzył oszczep z prostego, wydłużonego pręta drewnianego, ostrzył jego koniec za pomocą odłamka krzemienia i opalał w celu zwiększenia twardości, co czyniło broń bardziej skuteczną.
-
Proca – broń o potężnym zasięgu i dużej sile rażenia; składała się ze sznurka i kawałka skóry umieszczonego pośrodku jego długości, który był swego rodzaju miseczką na pocisk, nie był on jednak konieczny a tylko ułatwiał ciskanie pociskiem, ponieważ zapobiegał jego przemieszczaniu. Człowiek potrafi sam zbudować procę, a co za tym idzie zorganizować prymitywny proces wytwórczy. Za pomocą swojej pracy osiąga powstanie wyrobu jednostkowego.
Jak widać powyżej nawet ludzie w starożytności starali się ulepszać swoją broń tak, aby nie tylko wspomagać się nią podczas polowania, ale również bronić się przed dziką zwierzyną i innymi plemionami. Broń wraz z rozwojem cywilizacji również się rozwijała, dzięki czemu człowiek miał możliwość lepszego życia.
W starożytności ludzie posługiwali się łukiem. Łuk – jest rodzajem sprężyny, która gromadzi, a potem gwałtownie wyzwala energię. Dokonuje się tego za pomocą cięciwy, naciąganej ręką łucznika. Do czasu wynalezienia i udoskonalenia broni palnej, to proste urządzenie było najlepszym rozwiązaniem, pod względem zasięgu, celności i szybkostrzelności. W starożytności zaczęto tworzyć nieskomplikowane systemy organizacji pracy, metody kierowania. Ludzie w starożytności musieli opanować pewne powtarzające się metody pracy. Podział zadań był ściśle określony, działania wyspecjalizowane, metody pracy podporządkowane celom panujących, właścicieli. Cele nie były ujawniane kierownictwu niższych szczebli.
